نصیرالدین طوسی؛ فیلسوف گفتگو

خواجه نصیرالدین طوسی، دانشمند و فیلسوف ایرانی است که در متون هفتم و هم‌زمان با حملۀ مغول به ایران می‌زیسته است. او به خدمت هلاکو درآمد و به وزارت رسید و به امر او رصدخانۀ مراغه را بنا نهاد. از او آثار متعددی به‌ جای مانده است که می‌توان به «تجرید الاعتقاد» و «اساس الاقتباس»، «منطق التجرید» و… اشاره کرد. در میان فلاسفۀ مسلمان خواجه نصیرالدین بیش از هر فیلسوف دیگری اهل گفت‌وگو بوده و این گفت‌وگوها را نیز در بسیاری از آثار خویش منعکس ساخته است. او با تمام فیلسوفان و دانشمندان بزرگی که در قرن هفتم ه . می‌زیسته‌اند، گفت‌وگو کرده و گاهی نیز مکاتبه داشته است. زیرا خواجه نصیر به توانایی سخن و تأثیر شگفت‌انگیز گفت‌وگو سخت باور داشته و هوشمندانه در این راه گام برداشته است. به عبارت دیگر او با پیراستن علم کلام از جنبه‌های جدلی و سفسطی نه تنها به شکوفایی و گسترش آن کمک کرد، بلکه زمینه‌ای را فراهم ساخت که چند حوزۀ فلسفی در آن به منصۀ ظهور و بروز برسد. نویسنده در کتاب حاضر به بحث و بررسی دربارۀ خواجه نصیرالدین طوسی و آثار وی پرداخته است. و از آن‌جایی که پس از بحث و بررسی در آثار متعدد و گوناگون این حکیم بزرگ به این نتیجه رسیده است که قدرت سخن و توانایی گفت‌وگو از جمله خصلت‌هایی است که می‌توان او را با این ویژگی شناسایی کرد، به همین دلیل خواجه را «فیلسوف گفت‌وگو» نام نهاده است.