گوردر مثل همیشه چنان آسان و دلخواه می‌نویسد که دیگر آن را نمی‌خوانیم، بلکه می‌شنویم. آلبرت و ایرین، دزدانه سراغ یک کلبۀ کنار دریاچه می‌آیند. نام دریاچه: دریاچۀ درخشان. درخشان از نور خورشید نه. درخشان از نور ستارگان کهکشان. آن جا را پیدا می‌کنند و زندگی به نرمیِ پارو زدن روی برکه، آغاز می‌شود. همه چیز رویایی است، انگار طبق یک داستان رمانتیک پیش می‌رود. ایرین توی اتاق می نشیند و می‌گوید: دقیقاً مناسب! موقعیت ما در کهکشان هم همینطور استثنایی است، دقیقا مناسب حیات! اما حالا آلبرت، دیگر وقتی برای زنده بودن ندارد و می‌خواهد داستان این کلبه را تعریف کند…
هرمس از این دسته منتشر کرده است:
لطفا نظر خود را بنویسید