تردیدی نمی‌توان داشت که در همۀ ادیان الهی و آموزه‌های مذهبی، انسان برتر از موجودات دیگر شناخته شده و افضل کائنات به شمار آمده است. به همین جهت بار تکلیف و مسئولیت سنگین آسمانی نیز بر دوش او نهاده شده است. شاعر عارف این مسئلۀ اساسی و اصل بنیادی را در یک بیت خلاصه کرده و به صورتی زیبا چنین گفته است:
آسمان بار امانت نتوانست کشید/قرعۀ فال به نام من دیوانه زدند
جکما و فلسفۀ اسلام نیز از این مسئله غافل نبوده‌اند و در تعریف منطقی انسان از عنوان «حیوان ناطق» سخن به میان آورده‌اند. کلمۀ ناطق که از واژۀ نطق گرفته می‌شود به معنی سخن گفتن است. ولی در نظر این بزرگان، حقیقت سخن جز ظهور فکر و آشکار شدن اندیشه چیز دیگری نیست. بنابراین وقتی فلاسفۀ باستان در تعریف انسان از حیوان ناطق سخن می‌گویند، در واقع به عقل و اندیشۀ او اشاره می‌کنند و البته معلوم است که عقل و آگاهی عقلی از هر چیز دیگری در این عالم برتر و بالاتر شناخته می‌شود.
لطفا نظر خود را بنویسید