پنج رساله

پنج رساله چنان که از نامش پیدا است، پنج رسالهٔ مهم از افلاطون است که در این مجلد منتشر می‌شود. نام و آوازهٔ افلاطون چنان بر تارک فلسفه می‌درخشد که نیازی به معرفی ندارد. چه اینکه یکی از مهم‌ترین و پر مناقشه‌ترین رسالات افلاطون، که به لحاظ سبک و محتوا بسیار شاخص و متمایز است نیز در این مجلد آمده است: مهمانی (ضیافت). به نظر بسیاری از محققان، هنر نویسندگی و بلاغت افلاطون در این رساله به اوج کمال رسیده و اتحاد شعر و حکمت نیز در هیچ یک از رسالات دیگر او به از این دیده نمی‌شود. موضوع ایـن رساله عشق است و مهم‌ترین اثر استاد در این موضوع است. از این لحاظ با رسالهٔ فدروس که آن هم از عشق بحث می‌کند ارتباط دارد. می‌توان گفت از لحاظی هم با رسالهٔ فیدون مرتبط است به این صورت که در این دو رساله نظر حکیم راجع به مرگ و زندگی خلاصه می‌شود. رسالهٔ مهمانی از رسالات سقراطی است که در آن‌ها شمع جمع، سقراط است. بیان این رساله به صورت گفتگو، که صورت مرسوم رسالات سقراطی است، نیست؛ بلکه به صورت روایت است. جز در چند مورد جزئی که بین گویندگان گفت‌وگویی در می‌گیرد.