شیوه‌‌های داستان‌پردازی در هزارویک شب

دیوید پینالت در کتاب شیوه‌‌های داستان‌پردازی در هزارویک شب شیوه‌ای گزینشی و ادبی را پی گرفته است، به این معنای که با قرائت دقیق برخی حکایت‌های بزرگ و کوچک مندرج در چارچوب حلقه‌های داستانی خاص تلاش کرده به دو رشته سؤال پاسخ دهد: اول، چگونه داستان گفته می‌شود؟ برای جذب خواننده داستان‌پردازان هزارویک شب کدام شیوه‌های روایی را مطلوب می‌دانند؟ چه شگردهایی روایتی از یک داستان را گیراتر از روایت دیگر می‌کند؟ و دوم، گردآورنده از مواد موجود چگونه استفاده می‌کند؟ منابع سنتی – داستان‌ها، افسانه‌ها، شعرها، شرح و توصیف‌های تاریخی- چگونه برای شکل دادن یک حادثه در هزارویک شب دستکاری شده‌اند؟
نویسنده برای پاسخ به این پرسش‌ها تحریرهای مختلف حکایت‌های هزارویک شب را در چاپ‌های مختلف مقایسه کرده است. علاوه بر این از آنچه «متون مشابه» نامیده شده نیز بهره برده است، یعنی مجموعه‌های داستانی مستقل از هزارویک شب که در عین‌حال شامل ماجراهای اشخاصی است که به لحاظی با هزارویک شب ارتباط خاص دارند.