بعد از سکوت

آلبرت در مقالۀ «سه صدا در شعر» تذکر می‌دهد که نخستین صدا صدای شاعر است که با خود یا هیچ‌کس سخن می‌گویند، مراقبه‌ای شخصی که پنهانی به گوش خواننده می‌رسد. در واقع شعرهای این دفتر صدایی برمی‌انگیزد خاسته از نگاهی به درون. اظهار شگفتی بیان‌ناشدنی هنگام نگاه کردن به مغاک بی‌رحم درون، چیزی که ییتس هم از آن سخن گفته است -مایه‌های غالب اینجا سکوت، اندوه، زوال و البته مرگ است که در تصاویر مختلف فرمانی قاهر می‌راند.