طه حسین (۱۸۸۹- ۱۹۷۳) ادیب، ناقد و محقق بزرگ مصری، از پیشگامان جنبش نوگرایی بود. او نخستین کسی است که با درجه دکتری از دانشگاه الازهر فارغالتحصیل شده است. او پس از آن به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن، با دفاع از رسالهٔ خود دربارهٔ فلسفهٔ اجتماعی ابن خلدون، به اخذ درجه دکتری توفیق یافت. در بازگشت به مصر، تاریخ قدیم (یونان و روم) تدریس کرد و سال بعد استاد تاریخ ادبیات عربی در دانشگاه مصر شد.
ادبیّات و تاریخنگاری آن بخشی از کتاب دربارۀ ادب جاهلی است که در سال ۱۹۲۷ منتشر شد. هدف از نگارش این کتاب نقد روشهای مرسوم و متعارف در تألیف و تدریس تاریخ ادبیات در مصرِ آن سالها بود. هر چند نقدهای او گاه بهشدت تند و بیپروا هستند، اما به همان اندازه کمالطلب و ناظر به موارد مصداقی در نظام آموزشی قدیم در مصر است. این کتاب از حیث تأکید بر صحیحترین روشهای پژوهش و تتبع در تاریخنگاری ادبیات و اقتضائات علمی و ذوقی، و لزوم پرهیز از مسامحه و آسانپنداری در تدریس و تدوین تاریخ ادب، بسیار روشنگر و راهگشا است. هر چند ظرف زمانی املای این گفتار و فقر منابع تاریخ ادبی نباید از نظر دور بماند، هنوز بسیاری از رهنمودها و راهکارهای مؤلف بر همان قوّت و وجاهت علمی است.
نشر هرمس از این دسته منتشر کرده است:
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.