میر شمس‌الدین ادیب سلطانی متولد 1310 در تهران. پزشک، فیلسوف، زبان شناس، نقاش، نویسنده و مترجم متون مهم ادبی و فلسفی بود. وی مترجم کتاب‌هایی چون منطق ارسطو، سنجش خرد ناب کانت و همچنین رسالۀ منطقی_ فلسفی ویتگنشتاین به زبان فارسی بود و به زبان‌های انگلیسی، آلمانی، فرانسه، یونانی، عربی، ایتالیایی، روسی، عبری، ارمنی، لاتین، فارسی میانه، پارتی، اوستایی و زبان های پارسی باستان تسلط داشت.
ادیب سلطانی پس از اتمام شش سال متوسّطه، در سال ۱۳۲۸ وارد دانشکدۀ طبِّ دانشگاه تهران شد و دکترای پزشکی خود را از دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران دریافت کرد. در سال ۱۳۳۰ به شکل ناگهانی به هند رفت. مدّتی بعد برای ادامۀ تحصیل در زمینۀ روان‌پزشکیِ بالینی و تحقیقات بیوشیمی به شهر وین رفت. بعد از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۶ به‌پیشنهاد کریم امامی، سرویراستار کتاب‌های غیرِدرسی در مؤسسۀ انتشارات فرانکلین تهران شد، دوره‌ای که پرسش از چگونگی جایگزینی اصطلاحات مناسب به زبان فارسی در ذهن او شکل گرفت؛ پرسشی که تا پایان عمر همراهش بود. وی در ۲۰ مهر ماه ۱۴۰۲ در تهران درگذشت.